مدت های مدید تصور بر این بود که ساختار ریز و مداربندی مغز بعد از سن رشد تغییرات زیادی ندارد و به غیر از موارد آسیبی نمی تواند تغییراتی، به ویژه در جهت مثبت، به خود بپذیرد. توافق کلی بر این بود که هر چه سن بالاتر می رود، به ویژه بعد از بزرگسالی، تغییرات ساختاری و در جهت بهبود کارکردهای مغز کمتر رخ می دهد. ولی پژوهش های فراوانی در شاخه های مختلف علوم اعصاب شواهد نیرومندی از اتقافاتی بدست دادند که فرآیندهای پویای چندگانه ای منجر به تغییرات پایدار را نشان می دهند.