ارزیابی اختلالات شخصیت براساس راهنمای تشخیصی روان پویشی(PDM) (چاپ چهارم)

دیدگاه بنیادین مؤلفان PDM این است که تا زمانی که پس زمینه ی شخصیتی بیمار را درک نکرده باشیم، نمی توانیم شناخت درستی از سندروم های علامتیِ او به دست بیاوریم.
بخش نخست: سایکوپاتولوژی بزرگسالان در قالب سه محور:
- محور P: اختلالات و الگوهای شخصیتی
- محور M: ارائه نیمرخی از کارکرد روانیِ 9گانه ی بیمار
- محور S: پرداختن به الگوهای علامتی، یا همان اختلالات مندرج در DSM
راهنمای PDM بالینگران را تشویق می کند تا هر سه آیتم زیر را در بیماران بزرگسال ارزیابی کنند: سطح سازمان شخصیت، و سبک ها یا اختلالات شخصیتیِ متداول تر بیمار (محور P)؛ سطح کلی عملکرد (کارکرد) روانی (محور M)؛ و سمپتوم ها، سندروم ها و تجربه ی درون ذهنی بیمار از خودش (محور S).
بخش دوم: سایکوپاتولوژی دوران کودکی و نوجوانی در قالب سه محور:
- محور MCA: نیمرخ کارکرد روانی کودکان و نوجوانان
- محور PCA: الگوها و اختلالات شخصیتی کودک و نوجوان
- محور SCA: الگوهای علامتی کودک و نوجوان